Wat pa tham wua Monastery
13 maart 2017 - Tambon Huai Pha, Thailand
"Wat ben je aan het doen?"
Die altijd aanwezige vraag van Facebook kwam op 7 maart in mij op.
Ik vind het altijd wel grappig want als ik die vraag weer zie, kijk ik maar een beetje of Facebook. Dat schrijft niet op natuurlijk. Stel je voor: Ik kijk maar een beetje op Facebook en voel me....
Nee, dat was ik niet aan het doen op 7 maart, 11:05 uur. Dat kon trouwens ook niet want telefoons en dergelijken waren toen niet toegestaan. Op dat moment was ik namelijk in het Wat Pa Tam Wua klooster vlakbij Mae Hong Son in Thailand.
Op het moment dat die bovengenoemde vraag in mij opkwam, hebben we de 7 monniken net voedsel geofferd. Monniken mogen namelijk alleen voedsel eten dat aan hen gegeven is. 5 minuten na het offeren zaten wij te luisteren naar een verhaal van de lijdende monnik, ook wel een abbot genoemd. De altijd vriendelijke en grappige monnik verteld eerst in het Thais en daarna in het Engels. Elke dag heeft hij wel een verhaal klaarliggen. Terwijl hij het verhaal verteld zitten de andere 6 monniken in kleermakerszit naast hem op een rij te wachten tot hij klaar is met zijn verhaal.
De studenten zitten allemaal in kleermakerszit op de grond naar de monniken gericht. Iedereen heeft zijn of haar eigen matje. Ik zit op de voorste rij en heb goed uitzicht op de monniken. De 7 monniken zitten op een plateau waar ook 3 grote buddha beelden met daarbij heel veel kleine buddha beelden staan. De grootste is ruim 2 meter groot. Als het verhaal is afgelopen hebben we lunch. Dat is gelijk de laatste keer van de dag dat wij aten. Monniken mogen na 12 uur namelijk niks meer eten dus wij ook niet.
Dus om de vraag ik het kort te beantwoorden: Ik was aan het genieten van het voedsel offerings ritueel dat elke dag om 10:30 plaatsvindt.
Die altijd aanwezige vraag van Facebook kwam op 7 maart in mij op.
Ik vind het altijd wel grappig want als ik die vraag weer zie, kijk ik maar een beetje of Facebook. Dat schrijft niet op natuurlijk. Stel je voor: Ik kijk maar een beetje op Facebook en voel me....
Nee, dat was ik niet aan het doen op 7 maart, 11:05 uur. Dat kon trouwens ook niet want telefoons en dergelijken waren toen niet toegestaan. Op dat moment was ik namelijk in het Wat Pa Tam Wua klooster vlakbij Mae Hong Son in Thailand.
Op het moment dat die bovengenoemde vraag in mij opkwam, hebben we de 7 monniken net voedsel geofferd. Monniken mogen namelijk alleen voedsel eten dat aan hen gegeven is. 5 minuten na het offeren zaten wij te luisteren naar een verhaal van de lijdende monnik, ook wel een abbot genoemd. De altijd vriendelijke en grappige monnik verteld eerst in het Thais en daarna in het Engels. Elke dag heeft hij wel een verhaal klaarliggen. Terwijl hij het verhaal verteld zitten de andere 6 monniken in kleermakerszit naast hem op een rij te wachten tot hij klaar is met zijn verhaal.
De studenten zitten allemaal in kleermakerszit op de grond naar de monniken gericht. Iedereen heeft zijn of haar eigen matje. Ik zit op de voorste rij en heb goed uitzicht op de monniken. De 7 monniken zitten op een plateau waar ook 3 grote buddha beelden met daarbij heel veel kleine buddha beelden staan. De grootste is ruim 2 meter groot. Als het verhaal is afgelopen hebben we lunch. Dat is gelijk de laatste keer van de dag dat wij aten. Monniken mogen na 12 uur namelijk niks meer eten dus wij ook niet.
Dus om de vraag ik het kort te beantwoorden: Ik was aan het genieten van het voedsel offerings ritueel dat elke dag om 10:30 plaatsvindt.
Bijzondere plaatjes heb je geschoten en er komen er ongetwijfeld nog heel veel bij.
We wensen je een goed vervolg van je reis.
Groetjes Age en Rentia
Groet Nico Yvonne.